[ad_1]
در 15 می 1998، ستاره شناسان توانستند نزدیک ترین آدم خوار کهکشانی را ببینند. یک سیاهچاله بسیار پرجرم که در مرکز یک کهکشان غول پیکر پنهان شده است، توسط یک کهکشان کوچکتر در یک برخورد تماشایی تغذیه می شود.
چنین آتش بازی هایی در اوایل جهان، زمانی که کهکشان ها شکل گرفتند و تکامل یافتند، رایج بودند، اما امروزه نادر هستند.
روابط علت و معلولی هنوز نامشخص است، اما نماهای ارائه شده توسط دو ابزار در تلسکوپ فضایی هابل، بینش جدیدی را در مورد نیروهای قدرتمندی که روی این گرداب پیچیده کار می کنند به ستاره شناسان داده است.
محققان بر این باورند که این نیروها ممکن است حتی محور سیاهچاله کلان جرم را از جهت مورد انتظارش تغییر داده باشند.
تصویر مرئی دوربین میدان وسیع هابل از کهکشان ادغام شده قنطورس A که با نام NGC 5128 نیز شناخته می شود، به وضوح یک خط غبار تیره را در اطراف کهکشان نشان می دهد.
خوشه های آبی از ستاره های تازه متولد شده مشخص شده اند و شبح هایی از رشته های غبار با گاز نارنجی درخشان شکسته می شوند. این کهکشان عجیب تنها 10 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. این کهکشان دارای نزدیکترین هسته فعال کهکشانی به زمین است و مدتهاست نمونه ای از کهکشان بیضوی است که در اثر برخورد با یک کهکشان مارپیچی کوچکتر از هم جدا شده است.
اخترشناسان با استفاده از دید مادون قرمز هابل، برای اولین بار به این دیوار غبار نفوذ کردند تا دیسک پیچ خورده ای از گاز داغ را ببینند که در گرداب گرانشی سیاهچاله جارو شده است.
سیاهچاله پیشنهادی آنقدر چگال است که جرمی معادل یک میلیارد ستاره را در خود جای داده است. همچنین در ناحیه کوچکی از فضا که خیلی بزرگتر از منظومه شمسی ما نیست، فشرده می شود.
[ad_2]
